گفتمانی که وابسته به شخص نبوده، نیست و نخواهد بود...

در سال 84 در چنین روزهایی، گفتمانی به پیروزی رسید که بار دیگر امید دوستداران انقلاب را به ادامه حیات و بالندگی نظام اسلامی زنده کرد.

جریانی که در رقابت مستقیم با جریان های لیبرال و همچنین کسانی که معتقد بودند که پس از پایان جنگ، دوران انقلابیگری و مبارزه تمام شده، توانست شعارهای انقلاب را با افتخار سر دست بگیرد و در این انتخابات پیروز شود.

گفتمان سوم تیر که اجزای آن را «عدالتخواهی»، «ولایت پذیری»، «ساده زیستی»، «اشرافیت ستیزی»، «کارآمدی»، «توجه به مستضعفین»، «استکبارستیزی» و ... تشکیل می داد و همان گفتمان اصیل انقلاب اسلامی بود.

مادامی که مسوولان دولت به این اصول پابند بودند، شاهد شور و نشاط و همدلی بین مردم و پیشرفت در زمینه های مختلف بودیم. ولی متاسفانه در اواخر کار دولت زمانی که این شعارها به حاشیه رانده شد و انحرافی که از ابتدای دولت دهم شروع شده بود به اوج خودش رسید، دیدیم که دشمنان چگونه از عملکرد دولتمردان شاد شدند و شاهد اتفاقاتی مانند یکشنبه سیاه مجلس و فاصله گرفتن از علما و مراجع و کنار گذاشتن مهره های انقلابی و پرتلاش دولت و... بودیم.

ولی احمدی نژاد ساختمانی را ساخت که از اول انقلاب پی ریزی شده بود و فقط در دوره ای از تاریخ انقلاب توسط اشرافیت جدید محجور مانده بود. به همین دلیل هیچوقت نتوانست با اشتباهاتش آن را خراب کند.

تاریخ سی و چند ساله ی انقلاب نشان داده که هر زمان که ما به اصول این گفتمان اصیل انقلابی نزدیک شده ایم، در همه زمینه ها جلو رفته ایم. هر زمان هم که برخلاف آن عمل کرده ایم یا عقب گرد کرده و یا درجا زده ایم